، این تنها پرواز مداری سفینه‌ای بود که سال‌ها برای طراحی و ساخت آن، صدها نفر فعالیت کرده بودند. طرح اولیه "بوران" در اوایل دهه 1960 ریخته شد اما حساسیت سردمداران شوروی برای جلو افتادن در مسابقه رسیدن به ماه اجازه نداد این برنامه توسعه یابد.

در دهه1970 که آمریکایی‌ها کار بر روی فضاپیمای شاتل را آغاز کردند، با توجه به کاربردهای وسیع نظامی این طرح از جمله توانایی حمل محموله‌های هسته‌ای، بوران نقش مهمی برای شوروی پیدا کرد و ساخت رقیبی برای شاتل آمریکا در دستور کار مهندسان شوروی قرار گرفت.

بخش باربری بوران قادر بود ۳۰ تن بار را در مدار قرار دهد و ۲۰ تن بار ، به زمین برگردد. بوران می‌توانست تا 10 نفر را به فضا ببرد.

بعد از سال‌ها آزمایش بر روی نمونه‌های کوچک و یا با ابعاد اصلی در جو زمین، بالاخره نمونه اصلی آماده پرتاب شد و مسئولان فضایی برای جلوگیری از ایجاد خطر برای فضانوردان تصمیم گرفتند نخستین پرواز بوران به شکل خودکار و بدون سرنشین صورت گیرد. به همین دلیل این کیهان پیما در ۲۳ اکتبر ۱۹۸۸ روی سکوی پرتاب قرار گرفت. قرار بود که ۹ روز بعد بوران راهی مدار زمین شود اما این عملیات کمتر از یک دقیقه مانده به پرتاب به دلیل خطای رایانه‌ای، لغو شد.

بالاخره پرتاب در ساعت ۶:۰۰ بامداد ۱۵ نوامبر(به وقت محلی) انجام گرفت و بوران چند دقیقه بعد در مداری با اوج و حضیض ۲۵۱ در ۲۶۳ کیلومتر قرار گرفت. این سفینه بعد از یک بار چرخش در اطراف زمین و در یکصد و چهلمین دقیقه‌ پرواز، در مسیر بازگشت قرار گرفت و توانست به موقع و طبق برنامه بازگردد. گرچه برای پروازهای بوران گروهی از قوی‌ترین فضانوردان روسیه آموزش دیدند و برنامه‌های وسیعی مانند در مدار قرار دادن بخش‌های مختلف مجتمع مداری میر-2 همچنین بازگرداندن واحدهای مختلف مجتمع مداری میر پیش‌بینی شده بود، اما این آخرین ماموریت بوران بشمار می‌رود زیرا به دنبال فروپاشی شوروی این سفینه چند منظوره در سال ۱۹۹۳ به دستور بوریس یلتسین رییس جمهور وقت روسیه زمین‌گیر و طرح بهره‌گیری از فضاپیماهای نوع شاتل، کاملا متوقف گردید.